Bijna terug van mijn vakantie, nog 2 dagen. Rondreis door Zuidelijk Afrika gemaakt, vanaf de Victoria Falls via Botswana (Chobe) en Namibie (oa Etosha en Swakopmund) naar Zuid Afrika. Nu in Kaapstad, nog maar 2 dagen
Reisverslag zoals we dat via de mail naar wat vrienden/kennissen hebben gestuurd hieronder (let op, erg lang
). Foto's komen nog wel.
We zitten nu al een tijdje in Afrika, op de helft van onze trip en
hebben eindelijk een internetcomputertje gevonden. Door het te drukke
programma en het te slechte bereik/verbindingen (...de telefonie is
een drama...) was het tot nu toe nog niet mogelijk. We zitten nu in
Namibie, Etosha National Park om precies te zijn; HET park naar het
schijnt.
De eerste keer op reis met een groep in plaats van als backpacker met
zijn tweeen is wel wennen. De groep waarmee we op reis zijn valt
echter toch nog wel mee. Waar we op Schiphol toch even schrokken (3
oudere echtparen van 50+) is dat meegevallen. Het zijn geen 'oudjes',
maar (2 van de 3 paren zijn) flink actieve mensen met de nodige
levenservaring. Zo is een stel beiden huisarts en heeft oa in Nigeria
en India gewoond, en is een ander stel van 62 en 68 zo fit als een
hoentje en hebben ze jaren in Indonesie gewoond. Allemaal leuke
verhalen dus. Het andere stel is een jut en jul die beiden niets
kunnen en niet gewend zijn aan kamperen: die hebben iedere dag 3 uur
nodig om in en uit te pakken. En..ze wassen iedere dag de theedoeken.
Dusss... Daarnaast nog een zeer prettig Belgisch stel (Renke en Bart)
van een jaar of 35 en Frans. Frans is...tsja...Frans. Boring. Onze
reisbegeleidster is een Zuid Afrikaanse die naar de naam Griet
luistert. De beelden die je nu voor je hebt bij het lezen van deze
mail bij de naam 'Griet' kloppen: she is huge, but nice.
De dagen beginnen hier vroeg. Omdat we veel aan het rijden zijn in
onze grote truck waar we zo ongeveer in leven staan we vaak tussen 6
en 7 op. Vakantie...jaja. Rijden in de hitte over hobbelige wegen,
tentje opzetten, dingen doen, eten en slapen rond 21 uur. Dat is heel
simpel gezegd ons ritme. Maar..we hebben al wel veel leuke dingen
gedaan!
We zijn 2 weken geleden begonnen in Johannesburg met een binnenlandse
vlucht naar Livingstone, waar de beroemde Victoria Falls waren. Echt
bijzonder waren de Falls niet; door de droogte was het aan Zambiaanse
kant maar een klein 'pis-straaltje'. Aan de kant van Zimbadwe (waar we
natuurlijk niet waren) was het wel beter te zien. Bummer....Wel
heerlijk kunnen raften op de 'slamming Zambezi'; in een bootje met 2
guides en een stel blanken werd je naar beneden gegooid zonder enige
voorbereiding. Nee geen beekjes zoals in de Ardennen, echt raften.
Maar een maal omgeslagen, maar wel letterlijk en figuurlijk een
spetterende ervaring.
Chobe National Park, een flink stuk rijden alweer in Botswana (we
verzamelen nu douane-stempeltjes, we hebben een hele verzameling,
iemand ruilen?), stond daarna op de agenda. Diertjes zien! Hier hebben
we een hele mooie boottocht gedaan waarbij oa olifanten, nijlpaarden,
krokodillen en apen op het menu stonden. Schitterend om die beeste in
hun natuurlijk omgeving te zien. Naja natuurlijk; er vaarden
natuurlijk tig bootjes bij. Maar, je hebt wel het gevoel dat je in de
natuur bent, al is het alleen maar omdat je wakker ligt van al het
lawaai in de nacht. Het dierengeluidenspel is er niets bij.
Daarna de Okavongo-delta; een gebied zo groot al Nederland wat een
rivier-delta is van ..je raadt het al, de Okavongo-rivier. Hier zijn
we met traditionele bootjes (genaamd mokoro's) afgezet op een eiland
en hebben daar 3 dagen primitief gekampeerd. Natuurlijk met al het
wild weer inbegrepen; we konden oa springbokkies, giraffen en zebra's
toevoegen aan ons dierenkwarter. Oh, en nog een Zwarte Mamba, een
koleregiftige slang die we na een nacht slapen op 10 meter van onze
tent en 5 meter van de hudo ('Houdt Uw Darmen Open', oftewel een gat
in de grond om je behoefte int te doen) dood aantroffen. Heel fijn. De
delta was wel schitterend om te zien: veel riet en absolute stilte. De
helpers die meewaren, de Botswanezen die ons voortduwden in de bootjes
e.d. hielden er rare wereldbeelden op na: hun eerste vraag over
Nederland ging over mannen in vrouwenkleding....Dusssss.
Onderweg naar Etosha National Park, waar we nu in Namibie zitten, zijn
we nog gestopt om een 'village tour' te doen. Een village tour in
Afrika, een traditioneel Namibisch dorpje. Dan denk je als toerist al
snel aan afrikanen in klederdracht en zang en dans. Maar niet dit
dorpje. Onze eerste aanraking met de bevolking van het dorpje was een
dame van een jaar of 50 die pisdronken was van haar maisbier. Hmm...
Het dorpje was niets; alleen bedelende kinderen, dronken mannen en
inteelt-vrouwen. Hierdoor waren veel mensen van onze groep toch wel
geschokt, omdat ze echt dachten aan zang en dans en traditionele
kleding. Life sucks, dit was het ECHTE Afrika. Daar hebben we die
avond nog best lang over doorgepraat, samen met onze Zimbadwaanse
(zwarte) chauffeur, Ethan. Over discriminatie, wat wel en niet kan en
wereldbeelden van Afrikaanse kindertjes. Die denken echt dat je als
blanke superrijk bent en hun altijd zomaar geld geeft. Niet dus. Al
het geld van activiteiten en campings hier komt in de zakken van
blanken, vaak Zuid Afrikaners of oude kolonialen.
Etosha, het hoogtepunt van onze reis tot nu toe, is een wildpark van
80.000 km2 uit ons hoofd. We zitten nu in het derde en laatste kamp
(met zwembad!!!!!) van het park en hebben ontzettend veel wild gezien!
De Big Five (bestaande uit de olifant, leeuw, neushoorn, wildebeest en
luipaard) hebben we gezien op het Luipaard na. Dat is gewoon een lui
paard en ligt de hele dag te maffen waardoor je hem dus niet ziet.
Daarnaast nog ontelbare zebra's, exotische vogels, springbokkies (daar
struikel je hierover). De jakhalsen zijn zo vreg dat ze je op 2 meter
afstand naderen. Net schattige hondjes...
Nadat we de vorige keer nogal hardhandig achter de computer vandaag
zijn gesleept in Etosha, hierbij onze relaxt geschreven tweede (en
duidelijk laatste) mail vanuit Afrika. We zitten na 3,5 weken kamperen
nu in Kaapstad, het einde van onze reis. Donderdagochtend heeeeeel
vroeg zullen we weer terugvliegen naar het koude Nederland.
Na de vorige email, die we eindigden met een pissed-off Afrikaanse
internetdame (echt, je wil Afrikaanse vrouwen niet pissed off zien)
zijn we naar "de waterplas" gegaan (dierenkijken achter een hekje), om
te kijken naar de dieren die daar op afkomen. Deze waterplas is ook
verlicht, waardoor je alles goed kunt bekijken en het gedrag van de
beesten kunt bestuderen. Waar je je dan vooral aan ergert zijn de
kuddes Nederlanders die denken dat ze in een dierentuin rondlopen en
dus erg hardop aan het praten zijn, waardoor ze niet in de gaten
hebben dat er dan geen dieren komen. Na een paar boze blikken en
geshhh werden ze dan toch stil. Jammer dat ze allemaal blijven flitsen
met hun camera's, maarja... En jawel hoor, daar kwam een grote kudde
olifanten met heel veel kleintjes naar de waterplas. Een aantal
giraffen wilde ook gaan drinken, alleen dit zijn zulke schuchtere
beesten die net zo lang wachten tot dat ze aan de beurt zijn. We
hebben genoten van een zeer mooie rode zonsondergang met olifanten op
de voorgrond in de verte giraffes en springbokjes, mooier kan bijna
niet!
Bram en een groot deel van de groep gingen al vroeg slapen, Anke is
achtergebleven. Ik moet zeggen dat was uniek!!! Een aantal neushoorns
ging drinken, waarvan er eentje een beetje erg hitsig was en toevallig
was er een vrouwtje in de buurt. Ook een olifant kwam nog even naar de
waterplas, maar die werd door die neushoorn aangevallen. De afgelopen
keren renden de neushoorns wel weg bij het zien van een olifant, maar
nu was het dus andersom. Je zag die olifant denken, wat gebeurt er nu
dan! Toen begon de echte unieke ervaring; het hitsige mannetje ging
het vrouwtje imponeren. Dit is best knap wat neushoorns zijn
stekeblind, maar hebben een ontzettend goed reukvermogen. Eerst leek
het op vechten, maar ze gingen dus gezellig met hun hoorns tegen
elkaar aan beuken en wat huppeltjes maken en met die hoorn dus op de
een of andere manier het vrouwtje ook opgewonden te laten maken. Ik
kan me er weinig bij voorstellen. Na veel geneus ging het vrouwtje dan
eindelijk voor het mannetje staan. Probleem was echter dat het
mannetje niet op het vrouwtje kon en daardoor dus niet echt z'n ding
kon doen. Zag er een beetje zielig uit. Na een paar keer had het
vrouwtje zoiets van hallo, laat maar. Onze reisleidster vertelde ons
de andere dag, dat dit echt super uniek is. Dat geloof ik ook wel.
Dit was de laatste dag/avond dieren kijken, helaas. Na Etosha zijn we
naar Twijfelfontijn gegaan. Dit zijn rotstekeningen van dieren die
door de bosjesmannen zoveel jaar geleden zijn gemaakt. Boeiend.
Boeiend. Interessant. Ga door. Het was snik en snikheet en de gids had
weinig bijzonders te vertellen. Niet echt de moeite waard. Waar we wel
naar uitkeken was 1,5 dag away van de groep: vrije tijd in Swakopmund,
een koloniaal duits dorpje midden in Namibie. Namibie is een Duitse
kolonie geweest tot een hele tijd geleden en die Duitse invloed is nog
goed te merken. En wat doe je dan als je in een aardig cultureel
dorpje bent? Juist: niets. En waarom niet, omdat het zondag was. Dus
alles was he-le-maal dicht. Heel fijn. Dan maar quadbiken, op zo'n
motortje met 4 wielen. Heerlijk zandhappen in de geweldige duinen om
Swakopmund heen. Jammergenoeg ging het niet ECHT hard, maar het was
wel een leuke ervaring. Na Bobotie & Oryx-steak (een soort
springbokkie) zijn we wezen 'stappen' in Swakop. Een rondje
whiskey-cola, redbull, 2 bier, 2 wijn en een cola kost.....6,4 euro!
Paradise dus, en de drank vloeide rijkelijk. Nadat Anke was gaan
pitten met het jonge deel van de groep nog tot in de (te) late uurtjes
gepoold met Bart, de onder de plak zittende Belg. Ook het casino om 3
uur in de nacht was interesting, laten we het daarop houden.
Omdat de drank zo goedkoop was en de whiskey net zo duur als bier was
de boattrip van de volgende ochtend, de zogenaamde Dolphin-tour, niet
ECHT aan Bram besteedt. Veel gehobbel, slechte maag. En dan ook nog
een champagneontbijtje & een soort berenburg op die boot krijgen.
Hmm.... Anyway, we hebben weinig tot geen dolfijnen gezien ("Oh
daar!".."Waar?"..."Oh, you just missed them!"), maar wel geweldige
pelikanen die komen schooien om vis en een zeeleeuw die uit het niets
op ons te kleine bootje springt. Interesting. Na wat 'ruzie' in de
avond omdat we niet met de groep wilde eten (we zaten aan een
2persoons tafeltje in het zelfde restaurant) heerlijk gaan slapen.
De dag erna was een reisdag en weinig interessant. We kwamen aan op
een veel te winderige camping in de woestijn van Namibie waardoor er
een cm rood zand in onze tent stond. En in onze slaapzak. En in onze
mond. En tussen onze tenen. Heel fijn. Gelukkig mochten we na deze
fijne nacht om 5 uur eruit, om de zonsopkomst te bekijken op wat 'Dune
45' heet, oftewel een kolerehoge duin. Geweldig uitzicht, maar al het
alomaanwezige zand is toch een partycrasher. Dat was ook het geval bij
de deserttour die we daarna deden. Leuke dingen om te zien, maar
tandenknarsen is niet fijn.
Een reisdag later, met onderweg een bus bejaarde Nederlanders met pech
die we hebben geholpen, aangekomen bij Fish River Canyon, de grootste
canyon na de Grad Canyon. Weinig water erin, maar wel indrukwekkend,
just wait for the pictures. Een kanotocht net over de grens met
Zuid-Afrika verder (die niet interessant is als je al geraft hebt op
de Zambezi) zaten we alweer net voor Kaapstad, waar we nu zitten. Het
interessante van de avond was dat je meteen merkte dat de apartheid in
Zuid-Afrika nog niet verdwenen was. Op onze camping hadden we een
soort van primitief buffet, en onze driver, Iton, was daarbij. De
blanke locals, een stel rednecks van een jaar of 25-30, keken hem echt
met de nek aan. Tijdje apart van de groep daarover gepraat met Iton en
het is best bizar wat je dan te horen krijgt. Dat hij bv geen bedankje
kreeg van die groep bejaarden onderweg, terwijl hij hen flink hielp.
Dat de relatie tussen Griet (de reisleidster) en hem ook niet super
is. Dat eigenlijk all over Afrika niet-blanken nog als minderwaardig
worden gezien. Anyway, een heel interessant gesprek, wat toch je ogen
opent.
Een overnachting in een 'local project' verder, genaamd Ratelgaat,
gingen we naar Kaapstad. Wederom te vroeg in de ochtend, want we
hadden een vol programma. We zijn daar allereerst naar Cape Point
geweest (Kaap de Goede Hoop) en na een wandeling langs de kust met
geweldige vergezichten en de eerste walvissen in de verte natuurlijk
de standaardfoto's gemaakt van het bordje 'Kaap de Goede Hoop'. Een
penguincolonie verder (standaard toeristenvoer) en een pizza met
teveel kaas sliepen we in een simpel hostel in SimonsTown. Na weer
nachtelijke pool-avonturen met teveel BlackLabel bier en slechte
versierpogingen van 2 Afrikaanse dames lagen we heerlijk te pitten...
Vanuit Simonstown (vlakbij Kaapstad) richting het superdeluxe Diamond
Hotel gegaan midden in het centrum. Alleen: het was weer zondag.
Netzoals Swakopmund was er ook in Kaapstad weinig te doen... Toch maar
een stadsrondwandeling gemaakt met hoogtepunten zoals het Kasteel van
Goede Hoop en oude Victoriaanse huizen. Je merkt overigens hier in
Kaapstad de oude Nederlandse invloed erg goed. Is het niet de taal
("Dees muur is nie een toilet nie") dan zijn het de koloniaalse
huizen, straatnamen of dus het kasteel. Het inkopen van souveniers
verder zijn we richting 'het' strand van Kaapstad geweest voor de
blanke incrowd, Camps Bay, met daarbij wat aardige clubs voor een
cocktail in de zon. Vooral de terugweg was erg komisch omdat in de
shared-taxi die we hadden (een soort dolmus busje) er spontaan ruzie
ontstond omdat hij zo vol zat en we nog aan zijn gehouden door
'collega's', oftewel de politie. Dus. Over criminaliteit heeft
overigens iedereen het hier. Het wordt ten strengste afgeraden om 's
avonds alleen over straat te gaan. Dat wil je volgens ons inderdaad
ook echt niet, maar je wordt toch banger gemaakt dan je zou moeten te
zijn, maar oke. Je ziet wel overal borden met 'Armed Response' op
iedere voordeur. Mensen willen hun bezit graag beschermen.
Als je in Kaapstad bent MOET je de walvissen gezien hebben. Wij dus
een toertje geboekt om whales te gaan kijken. Kwamen we er eerst
achter dat dat zonder boot was. Hmm..dat is hetzelfde als vliegles
zonder vliegtuig, maar oke, dan maar extra boeken. 2 uur rijden,
bootje op (met dikke vertraging) en hup, de zee op. We hebben
geweldige walvissen gezien van ontzettend dichtbij, waarbij een paar
walvissen ook nog zo aardig waren om een beetje te springen. Verder
waren het maar luie beesten die je maar moeilijk op de foto krijgt.
Trucjes als 'laat je vinnen even zien' of 'doe eens iets leuks' is ze
niet geleerd. De terugweg was winderig en dus NAT. Doorweekt weer het
busje in. Robbeneiland, wie kent het niet, was the next stop. De tour
zelf was niet heel interessant, maar het verhaal van de gids die zelf
een politiek gevange was geweest op Robbeneiland des te meer. Jammer
dat dat maar 15 minuten was. Een verplichte foto van de cel van Nelson
Mandela hoort er natuurlijk ook bij.
In de avond een diner met de gehele groep en daarna waren we ook van
hen verlost! We zijn nu in Kaapstad en zijn verder aan het genieten
van onze tijd met z'n tweeen. We zijn er iig achter dat reizen met een
groep niet voor ons is weggelegd. Je gaat je te snel aan allerlei
dingen ergeren. Men kijkt je, zoals we al hadden verwacht, raar aan
als je iets met z'n tweeen wilt gaan doen. Plus deze reis zat je toch
echt TE veel op de weg en deed je eigenlijk niets. Geen cultuur in
plaatsjes snuiven, niet even weg uit het hostel om andere dingen te
doen. Dan kon gewoon niet omdat er buiten de campings gewoon ook geen
drol (te doen) was. Daarom vermaken we ons nu prima in Kaapstad, waar
je kan gaan en staan waar je wil en overal wel iets is. Komisch ook om
te zien dat de rest van de groep de dagen die men in Kaapstad had ook
niet weet wat men kan/moet doen, buiten de dingen om die de gids aan
heeft geraden. En probeer dan maar eens te zeggen dat reizen met een
groep niets voor ons is, als je het vergelijkt met backpacken. Deze
eerlijkheid van onze (lees: Bram) kant werd niet geheel gewaardeerd.
Misschien lag het aan de reis zelf, maar toch ook deels wel aan de (te
oude) groep. Dat laatste hebben we er natuurlijk niet bijgezegd.
Volgend jaar weer de oude vertrouwde backpackmethode. We weten zelfs
de bestemming al: Peru!
Nu nog even genieten hier door te gaan eten met Jikke (een oude
studiegenote die in Kaapstad werkt) en met Iton (onze driver van de
trip die wat dagen vrij heeft). Plus, op de laatste dag: een
WINE-TOUR! En dat inclusief een Cheetah-breeding farm. Life is
good....
Register
Super al die round-the-clock feestjes daaro! 
Ben druk bezig de rest online te krijgen! Zal er wel een apart topic van maken 