|
Ik was benaderd om een klein artikeltje te schrijven voor een bekende nederlandse krant.
Deze heeft bij nader inzien het stuk niet nodig.
Ik zou het zonde vinden als ik de moeite voor niks heb gedaan, dus post ik hem hier. Wie weet vinden jullie het wat.
[color=red]
Never ever, take your musical sights off urban London[/color]
Eindelijk staat Londen weer op de kaart van de internationale dansscène. Voorheen heeft de Londense dansscène meerdere malen een voortrekkersrol vervuld met genres als Jungle (later Drum & Bass), UK Garage dat zich ontwikkelde tot 2 Step, en daarvoor met de Rave dat ontstond uit House en Acid. Toch stond de muzikale ontwikkeling vanuit de voormalige dance Capitol of the world de laatste jaren stil. Net op het moment dat niemand een nieuwe dancestromingen meer verwachtte, komt vanuit de underground scène van Londen Dubstep bovendrijven.
Dubstep is rond 2001 als genre ontstaan in Croydon in het zuiden van Londen. Om te zeggen dat de stroming is voortgekomen vanuit 2 Step en Jamaicaanse Dub is zou te kort door de bocht zijn. Qua benaming ligt deze vergelijking wel voor de hand, maar wanneer je Dubstep beter onder de loep neemt, kom je erachter dat het voortkomt uit veel meer dan dat. Het is eigenlijk meer een mutatie van alle muziekstromingen die Engeland na de Rave heeft gehad: 2 Step, Jungle, breaks en de harde stroming Grime (de grimmige variant op UK Garage). Bij al deze muziekstromingen is de invloed van de Londense piratenzenders onmisbaar geweest. Het was dan ook het piratenradiostation Rinse FM van Kode9 die vanaf 2003 volop aandacht besteedde aan Dubstep en aan DJ’s die de stijl naar voren brachten en hen de gelegenheid heeft gegeven hun kunsten onder een breder publiek te verspreiden. Het was DJ Hatcha van de clubfeesten met de naam Forward die het Dubstep geluid vanaf deze radiozender verder wist te ontwikkelen. Hij maakte muziek met geluiden uit de reggae en dub, maar ook met melodieën en geluiden van voornamelijk oosterse toonsoorten en muziekstijlen. Deze sound ontwikkelde zich tot de nieuwe stijl. Op veel platen uit het Dubstep genre zijn Indische tablas en samples van oosterse gevechtsfilms geen uitzondering meer. Waar grime, ondanks het succes van Dizzee Rascal en Roll Deep, er nauwelijks in slaagt buiten Londen publiek aan zich te binden, zit Dubstep nog steeds in de lift.
Er is dus iets nieuws gaande in de Engelse dansscène. Dat blijkt ook wel uit het feit dat BBC radio 1 presentatrice Mary Anna Hobbs van het programma Breezeblock geen mogelijkheid ongemoeid laat om documentaires te maken over de, naar eigen zeggen, meest vernieuwende elektronische dansmuziek van dit moment.
Zoals zoveel nieuwe dancestromingen die vanuit Engeland deze kant op komen, duurt het even voordat het zich openbaart aan het grote publiek. De in 2006 uitgekomen albums van Burial, Kode9 & the Space Ape en die van Various vormen het begin van de doorbraak. Dat dance producers als Burial en Kode9 langspelers uitbrengen, is op zich al een teken dat de muziek verder reikt dan alleen de dansvloer en zich ontwikkeld heeft tot een volwassen genre. Het album van Burial werd door menig popjournalist omschreven als dé grote verrassing van 2006 en werd van alle kanten de hemel in geprezen. Het meer vocale album van Kode9 & the Space Ape benadrukte nogmaals dat de wakkere popjournalisten de vinger aan de pols gehouden moet worden. De titels van de albums van Burial en Kode9 doen wat morbide of duister aan. Het album van Kode9 & the Space Ape heet ‘Memories of the future’.
Die titel verwoordt het misschien wel meest in het oogspringende aspect van Dubstep, namelijk het feit dat Dubstep zich continu bezighoudt met wat er in de wereld speelt. Het haalt zijn inspiratie uit de wereld van na 9 september 2001 en het pessimisme wat hiermee gepaard gaat. Toen de wereldeconomie instortte, was er geen behoefte meer aan futuristische soundtracks. Tekstschrijvers zoals Kode9 en de steeds meer underground opererende Loefa schuwen geen onderwerpen. Nummers gaan over de vervreemding, de paranoia en andere angsten die typisch zijn voor mensen uit de grote steden. De hedendaagse realiteit is wat we vroeger zagen als de toekomst. Dubstep doet je verlangen naar het moment dat er nog een toekomst mogelijk was. Er valt dus niet meer vooruit te kijken. Zo heeft Kode9 het over ‘One step forward , two steps back’. Het is verandering in de meest abstracte vorm. Het gaat om verlangen, zowel fysiek als psychisch.
Dubstep is voornamelijk te herkennen aan de halftimeritmen, snelle en vooral ogenschijnlijk ongecontroleerde drumpatronen en bassen met extreme lage frequenties. Het is als het ware alsof de snelheid uit de Drum & Bass is gehaald, maar dan zonder traag te worden. De muziek heeft een ritme dat rond de 140 BPM (Beats Per Minute) ligt en kenmerkt zich door een grote aandacht voor lage frequenties van de bastonen. De nadruk ligt dan ook op de bass. Die kan volgens de meeste Dubstep producers niet diep genoeg zijn. Beneden de 40hz is geen uitzondering meer. Deze lage tonen kan je niet horen, maar wel voelen. De leus van Digital Mystikz omschrijft het effect: "Come meditate on bass weight".
Inmiddels zijn er binnen de Dubstep alweer substromingen waar te nemen. De diepere, maar vooral abstractere varianten zoals Burial en Kode9 tegenover de futuristische Rastatonen van onder andere het label Digital Mystikz. Ondanks deze variaties is er nog geen sprake van echt duidelijk afgebakende subgenres. Wel heeft Kode9 de term Hyperdub geïntroduceerd, naar het gelijknamige platenlabel waar hij en Burial op uitkomen. Daarnaast bestaat er halfstep, een mengeling tussen dubstep en drum 'n bass. De band Various bracht in 2006 het album ‘The World is Gone’ uit, wat de cross-over naar de pop maakte en gekscherend Popstep genoemd wordt. Zelfs op de nieuwe cd van Britney Spears zijn nummers terug te vinden waarvan Dubstep de basis is. De overstap van Dubstep naar andere genres is inmiddels ook een feit. Zo is de overstap naar minimal techno reeds gemaakt door DJ’s als Sven Väth, Ricardo Villalobos (welke recentelijk een remix maakte van een dubstep plaat van Shakleton), Steve Bug en Andy Stott, die zelfs platen uitbreng op Planet Mu, het label van Mike Paradinas aka µ-Ziq.
_________________
[color=#FFFF00]"If Pacman had affected us as kids we'd all be running around in darkened rooms munching magic pills and listening to repetitive music."[/color]
|
Register
Leuk om te lezen! Ben zelf niet echt fan van het genre, maar vindt dat album van Burial wel heel vet en ook Shakleton brengt af en toe hele vette dingen uit.
