Afgelopen vrijdagavond naar Glabbeek getrokken voor Bunktek, iets waar ik door de topaffiche al enkele weken naar uitkeek! Aangekomen rond 19u30 terwijl Red D bijna halverwege zijn set was. In de tent was er nog nagenoeg geen publiek waardoor ik besloot maar even buiten plaats te nemen op één van de gezellige bankjes. Er mocht dan nog geen publiek zijn, Red D liet het niet aan zijn hart komen en liet de sfeervolle housedeuntjes op ons los. De DJ Harvey Remix van Art Department, Osunlade & Soul Clap’s “We Call Love” en de Caribou Remix van Virgo Four’s “It’s A Crime” zorgden dan ook meteen voor de juiste toon.
Omstreeks 20u15 nam Âme over. We bleven in dezelfde sfeer maar er werd wel iets meer nadruk op de bas gelegd. Pompende house aan 122 BPM, Âme trademark zeg maar. Voor we het wisten was het al 22u en zaten we nog steeds buiten. De dansvloer was momenteel al aardig volgelopen en het moment was dan ook gekomen om ons ook naar daar te geven. Nog even en de keizer zou er immers aan beginnen. Âme pompte nog even lekker door met Ben Klock’s Remix van “Is This Insanity?” alvorens de muziek volledig stilviel.
Onder luid gejoel verscheen Sven Väth die zijn set begon met een trage intro. En dat met ons op de eerste rij. Na een track of twee kreeg ik er echter genoeg van. De bassen leken veel te luid te staan; het deed niet alleen pijn aan de oren, je kon ook niet van de muziek genieten. Even naar buiten, een babbeltje slaan met een oude bekende, drankje halen en enkele tracks later, want iets spannend was er ondertussen toch nog niet gebeurd, opnieuw naar de eerste rijen. En net toen besloot Sven er wat meer sfeer in te brengen met Matt John’s “Hello Again (Californian Sunrise)”. Een geweldige trip, die pas 3u later zou eindigen, was begonnen. Sven bouwde gestaag op, met “Hungry For The Power” en “Starblazer” als uitschuiters, om uiteindelijk echt te gaan knallen. Regelrechte techno naar het einde, maar het publiek kon het wel smaken. De tijdvloog voorbij en toen plots Jaguar door de speakers klonk wisten we hoe laat het was; een geweldig einde van een al even geweldige set. De “dankjewel” van Sven Väth door de micro zorgde helemaal voor kippenvel; hij had er zichtbaar zelf ook van genoten.
Gui Boratto nam over voor zijn live-set maar het was al gauw duidelijk dat hij het niveau van Sven Väth niet zou benaderen, laat staan overtreffen. Hij begon ietwat aarzelend en kon eigenlijk pas echt scoren helemaal op het einde met zijn eigen hitjes en een Moby Remix. Niet slecht, maar ook niet overdonderend. Twee jaar geleden op Tomorrowland vond ik hem een pak beter.
Daarna was het de beurt aan Michael Mayer, die het festival zou afsluiten. Ook Mayer draaide nog heel wat vinyl trouwens, fijn om te zien. Zijn set was wat je ervan kon verwachten; poppy techno uit de Kompakt-stal. Niet slecht, maar ook niet heel memorabel. Goeie momenten werden afgewisseld met minder goeie. Maar het einde mocht er dan weer wel wezen.
Conclusie: zeer geslaagde terugkeer van Bunktek na enkele jaren afwezigheid met een zeer sterke affiche. Sven Väth was overduidelijk het hoogtepunt van de avond, waardoor de prestatie van de twee deejays die na hem aan de beurt kwamen misschien wel wat zwaar beoordeeld wordt. De organisatie was overigens ook top, hopelijk volgend jaar meer van dit! (al was de opkomst misschien toch wel wat naar de lage kant en blijft het afwachten!)
|